Język japoński
Język japoński (jap. 日本語 nihon-go) – język używany przez ok. 130 mln mieszkańców Japonii oraz japońskich emigrantów na wszystkich kontynentach. Pochodzenie języka japońskiego jest nieznane i jest przedmiotem sporów wśród językoznawców. Wysuwane są hipotezy, jakoby należał on do języków uralo-ałtajskich lub polinezyjskich. Szuka się podobieństw do tureckiego i mongolskiego. Zauważalne są także pewne podobieństwa japońskiego do koreańskiego, należą do nich m.in.: ogólna struktura, harmonia samogłosek, brak koniunkcji i szerokie zastosowanie języka grzecznościowego. Jednak wymowa w języku japońskim znacznie różni się od koreańskiej, języki są wzajemnie nieczytelne.
Żadna z hipotez nie zdobyła rozstrzygającego uznania i japoński pozostaje najczęściej używanym językiem, którego pochodzenie nie zostało jednoznacznie ustalone na gruncie lingwistyki.
Adaptacja chińskich znaków od VI wieku była najważniejszym wydarzeniem w rozwoju języka. Do XII wieku sylabiczne systemy zapisu fonetycznego: hiragana i katakana, zostały ukształtowane z kanji, pozwalając Japończykom na pisanie w swoim ojczystym języku. Z biegiem stuleci napływały do japońskiego tysiące słów z języków obcych: portugalskiego, holenderskiego, angielskiego, chińskiego. Wpływ tych dwóch ostatnich języków jest zdecydowanie największy.
Najstarsze znane teksty to pochodzące z V i VI wieku nazwy własne. Nie mówią jednak one wiele o języku. Najstarsze dłuższe teksty pochodzą z VIII wieku. Są to dwie kroniki nazywane łącznie Ki-Ki. Zostały napisane chińskimi znakami: Kojiki po japońsku, a Nihongi po chińsku. Już wtedy bowiem zaczęto używać znaków chińskich do zapisu wymowy. Klasyczny język pisany, literacki nazywa się bungo (文語). Został on oparty na języku z okresu Heian (794–1185)