Język szwedzki
Język szwedzki (szw. svenska språket, svenska) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich, będący ojczystym dla ponad 10 milionów osób, głównie w Szwecji i w niektórych częściach Finlandii. Język szwedzki ma status urzędowego w Szwecji, a także w Finlandii (obok języka fińskiego). Jest on dość dobrze zrozumiały dla użytkowników języka norweskiego, w mniejszym stopniu także dla duńskiego, których dialekty tworzą z dialektami szwedzkimi kontinuum. Język standardowy w Szwecji, tzw. rikssvenska (szwedzki państwowy), opiera się na dialektach regionu sztokholmskiego.
W sytuacjach nieformalnych powszechnie używane są zróżnicowane dialekty nieliterackie. Większość jest jednak dobrze zrozumiała dla pozostałych użytkowników języka szwedzkiego. Obecnie można wyróżnić dwa zespoły dialektów: w Szwecji i Finlandii (tzw. fińska odmiana języka szwedzkiego). Istnieje też zespół dialektów języka szwedzkiego z Estonii, jednak jego znaczenie zmniejszyło się, odkąd po zajęciu Estonii przez Armię Czerwonąprawie wszyscy Estońscy Szwedzi opuścili ją. W południowej części Szwecji – Skanii (Skåne) – język mówiony uległ silnym wpływom duńskim, z bardzo gardłową wymową. Ludność Wysp Alandzkich mówi dialektem zbliżonym do północnosztokholmskiego. Większość zapożyczeń w języku szwedzkim pochodzi z języków: niemieckiego, francuskiego i angielskiego, pośrednio z łaciny i greki.
Charakterystyczną cechą języka szwedzkiego jest obfitość samogłosek, posiadających 9 fonemów podstawowych, a wliczając w nie rozróżnienie między długimi i krótkimi samogłoskami – 17 fonemów samogłoskowych. Szwedzka spółgłoska sj (sj-ljudet), której warianty – w zależności od dialektu – odpowiadają w przybliżeniu głoskom h, sz lub ś. W wersji podstawowej nie ma odpowiednika w innych językach (choć w podobny sposób wymawia się ją w języku holenderskim).